Er woedde een debat in de 1ste kamer over het wel of niet opt-innen voor orgaandonatie. Een opt-in voor een nieuwsbrief vind ik trouwens geheel terecht. Laat ik direct stellen dat als ik voor een orgaandonatie teken en ik daarna dagelijks gespamd wordt met de vraag of ik mijn hart al wil afstaan en hoelang het nog duurt voordat mijn hart beschikbaar komt… nee, dat zou hem inderdaad niet worden.
Mijn eigen opt-in ontstond toen ik ooit op vakantie Dafne leerde kennen. We hadden leuk gedanst die avond en aan het eind van de avond vertelde ze iets schokkends bij het weggaan. “Ik heb Cystic Fibrosis, check maar op het internet wat het is.”
De volgende dag zag ik haar weer en in de jaren daarna bleven we contact houden via Facebook, we spraken zelfs nog eens in Nederland af. Nu is Cystic Fibrosis geen mooie ziekte en als je het niet voor elkaar krijgt om een longtransplantatie te krijgen (zoals Dafne) dan wordt je niet oud. Zij is uiteindelijk 21 jaar geworden maar was voor mij een van de meest indrukwekkende personen die ik ooit ben tegengekomen. Ze had een levensvreugde die je waarschijnlijk alleen maar aantreft bij mensen die weten dat het leven voor hen niet lang gaat duren.
Dit was een mooi moment voor mij voor een opt-in. “Problem solved!” zou ik tegen Pia zeggen. Zorg dat iedereen in zijn leven een Dafne tegenkomt en het komt wel goed met de vulling van het donorregister. Helaas en tegelijkertijd gelukkig komen we niet allemaal zo iemand tegen… en dat doet mij net als Pia erg pleiten voor een donorpas die standaard op “geen bezwaar” staat.
Ik garandeer hiermee dat mijn hart een mooie plek krijgt als ik er niet meer ben, waarmee Dafne weer een beetje doorleeft.
Bedankt Daphne <3