Leonie (mijn vriendin) is een half jaar geleden een eigen praktijk begonnen. Het contrast tussen hoe zij te werk gaat en hoe in de organisaties die ik in mijn werk tegenkom gewerkt wordt is zo groot dat ik mij ben gaan afvragen hoe dat komt? Ik schets u graag een paar contrasten.
Intakes
Een gemiddelde intake in een instelling is iets dat je met een multidisciplinair team en met minimaal vier in te vullen vragenlijsten aanvliegt. Daarnaast moet een complete administratie ingevuld zijn voordat je überhaupt iets mag doen voor een cliënt en als de cliënt geluk heeft start binnen zes weken de behandeling.
Ik zie Leonie binnen een week dat iemand interesse toont een afspraak plannen, voor een gesprek waarin zij een aantal belangrijke vragen stelt, maar de cliënt ook alvast kennis laat maken met haar therapie. Zo weet de cliënt direct waar hij aan toe is. Ze maken een plan en gaan de week erop meteen aan de slag.
Protocollen/ behandelingen
Ik ben in instellingen regelmatig betrokken bij het organiseren van zorgpaden en protocollen en dergelijke. Vaak is het toch wel een hele bevalling. Het duurt vrij lang voordat iedereen het eens is en dan is het altijd maar de vraag of men het in de praktijk gaat toepassen.
Leonie neemt deel aan in een intervisiegroep waarin allerlei vrijgevestigde elkaar helpen met onder andere het toepassen van specifieke protocollen die in specifieke gevallen heel handig zijn. Men kopieert deze van elkaar, maar uiteraard pas nadat deze collega hier al een aantal jaar goede ervaringen mee heeft.
E-Health
"Waarom gebruik jij een eHealth oplossing als de BETERapp?” vroeg ik Leonie recent. Ik had eerlijk gezegd het antwoord verwacht: “omdat jij hier een van de bedenkers van bent”. Maar wat zei zij: “Omdat ik cliënten beter wil helpen ook tussen mijn afspraken door”. Zoiets hoor ik zelden of nooit bij instellingen. De eerste reactie is zelfs vaak iets in de trant van: “Als een cliënt maar niet verwacht dat ik gelijk op iets reageer”.
Luisteren
Veel van de cliënten van Leonie hebben al een behoorlijk GGZ verleden achter de rug en zijn daar vaak niet veel mee opgeschoten, of ze staan ergens op een ellenlange wachtlijst. Wat zij vaak terugkrijgt is dat ze ‘zo blij zijn dat er eindelijk iemand naar ze luistert’. Nu ben ik geen therapeut, verre van, maar dit lijkt me toch een soort basiseis voor hulpverleners waar vanuit je zou moeten werken. Luisteren is toch skill nummer één, lijkt me. En daar achteraan wordt ook nog vaak gezegd: “en je reageert ook op email!”.
Organisaties maken meer kapot dan ons lief is.
Ik denk niet dat mijn vriendin een ‘zoveel-beter-dan-andere-therapeuten’ hulpverlener is. Ik weet wel dat zij betrokken is, cliënten goed wil helpen, haar vak zeer goed beheerst en zich continue ontwikkelt en bijschoolt. Ik merk ook dat zij nooit klaagt over allerlei regeltjes en nieuwe initiatieven of lijstjes die afgevinkt moeten worden. Het geklaag en de tegenstand zijn dingen die ik vooral hoor bij hulpverleners die bij instellingen werken. Ik denk niet dat mijn vriendin iets bijzonders doet, ze heeft simpelweg hart voor haar werk. En ik krijg een beetje het gevoel dat in de grote instellingen het hart bij de hulpverleners eruit is gesloopt en dat we dat met elkaar geaccepteerd hebben. En misschien nog wel erger, we zijn met elkaar gaan geloven dat het niet anders kan!
Met dank aan Leonie Dijkhuizen inspirator voor deze blog, haar praktijk: www.hypnodenhaag.nl